Η αυτοκτονία, αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα για την δημόσια υγεία καθώς κάθε 40 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος αυτοκτονεί κάπου στον κόσμο (περίπου 800.000 άνθρωποι τον χρόνο) και πολλοί περισσότεροι άνθρωποι αποπειρώνται να αυτοκτονήσουν (για κάθε ενήλικα που αυτοκτονεί, περισσότεροι από 20 άνθρωποι κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας). Ίσως ακόμα πιο ενδεικτικό της σοβαρότητας και των διαστάσεων του φαινομένου, είναι το δεδομένο ότι οι αυτοκτονίες αποτέλεσαν την δεύτερη αιτία θανάτου μεταξύ των νέων 15-29 ετών παγκοσμίως για το έτος 2016.
Τι ισχύει όμως για την αυτοκτονικότητα;
Μύθος: Όταν κάποιος έχει αυτοκτονικές τάσεις, τότε θα τις έχει για πάντα.
Τι ισχύει: Ο ενεργός αυτοκτονικός ιδεασμός είναι συχνά βραχυπρόθεσμος και αφορά συγκεκριμένες καταστάσεις που αντιμετωπίζει το άτομο. Ενώ μπορεί οι αυτοκτονικές σκέψεις να επιστρέψουν, δεν είναι μόνιμες. Ένα άτομο που στο παρελθόν είχε αυτοκτονικές σκέψεις ή/και απόπειρες μπορεί να ζήσει μια καλή και μακρά ζωή.
Μύθος: Η συζήτηση για την αυτοκτονία μπορεί να οδηγήσει σ’ αυτήν και να την ενθαρρύνει.
Τι ισχύει: Πρόκειται για μια διαδεδομένη πεποίθηση που έχει ως συνέπεια οι περισσότεροι άνθρωποι που σκέφτονται την αυτοκτονία να φοβούνται ή να διστάζουν να μιλήσουν γι’ αυτή. Μιλώντας ανοιχτά για την αυτοκτονία δεν ενθαρρύνεται η αυτοκτονική συμπεριφορά. Αντίθετα, μειώνεται το στίγμα, επιτρέπεται στο άτομο να μιλήσει για την δυσκολία του και να αναζητήσει βοήθεια. Δίνεται η δυνατότητα και ο χρόνος να ξανασκεφθεί τις επιλογές του, προλαμβάνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την αυτοκτονία.
Μύθος: Η αυτοκτονικότητα αφορά μόνο τους ανθρώπους που πάσχουν από ψυχική νόσο.
Τι ισχύει: Η αυτοκτονική συμπεριφορά δείχνει βαθιά δυστυχία αλλά όχι απαραίτητα ψυχική διαταραχή. Πολλοί άνθρωποι που πάσχουν από ψυχική νόσο δεν έχουν αυτοκτονικές σκέψεις ή συμπεριφορές, ενώ άνθρωποι χωρίς ψυχική ασθένεια επιχειρούν να αυτοκτονήσουν.
Μύθος: Οι περισσότερες αυτοκτονίες συμβαίνουν ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση.
Τι ισχύει: Στην πλειοψηφία των αυτοκτονιών έχουν προηγηθεί προειδοποιητικά σημάδια, είτε λεκτικά είτε συμπεριφορικά. Βεβαίως υπάρχουν κάποιες αυτοκτονίες που συμβαίνουν χωρίς προειδοποίηση. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ποια είναι τα προειδοποιητικά σημάδια και να έχουμε το νου μας σε αυτά.
Μύθος: Κάποιος που είναι αυτοκτονικός είναι αποφασισμένος να πεθάνει.
Τι ισχύει: Το αντίθετο, οι άνθρωποι με αυτές τις τάσεις συχνά βρίσκονται σε δίλημμα μεταξύ του να ζήσουν ή να πεθάνουν.
Μύθος: Οι άνθρωποι που μιλούν για την αυτοκτονία δεν εννοούν πως θα το κάνουν.
Τι ισχύει: Οι άνθρωποι που μιλούν για την αυτοκτονία μπορεί να αναζητούν βοήθεια ή στήριξη. Ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων που σκέφτονται την αυτοκτονία βιώνουν έντονο άγχος, κατάθλιψη και απόγνωση και μπορεί να νιώθουν πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Μύθος: Τα άτομα που αυτοκτονούν είναι εγωιστές και θέλουν να ξεφύγουν από τα προβλήματά τους.
Τι ισχύει: Τυπικά, οι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν επειδή δεν θέλουν να ζήσουν – οι άνθρωποι αυτοκτονούν επειδή θέλουν να σταματήσουν να υποφέρουν. Πονάνε τόσο βαθιά που νιώθουν αβοήθητοι και απελπισμένοι. Οι άνθρωποι που έχουν αυτοκτονικές ιδέες δεν το κάνουν από επιλογή. Δεν “σκέφτονται απλά τον εαυτό τους”, αλλά υποφέρουν από ένα πολύ σοβαρό σύμπτωμα ψυχικής υγείας που οφείλεται είτε σε μια ψυχική ασθένεια είτε σε μια δύσκολη κατάσταση στη ζωή τους.
Οι αυτοκτονίες μπορεί να προληφθούν
Η αυτοκτονία είναι ένα μείζον πρόβλημα δημόσια υγείας που επηρεάζει όλους τους ανθρώπους. Μπορεί όμως να προληφθεί! Μιλώντας ανοιχτά για την αυτοκτονικότητα δίνουμε τη δυνατότητα σε ανθρώπους που υποφέρουν από μια βαθιά οδύνη να επικοινωνήσουν, να αναζητήσουν και να λάβουν βοήθεια.
Η πρόσβαση σε υποστήριξη την κατάλληλη στιγμή μπορεί να αποτρέψει την αυτοκτονία.
Ζητήστε βοήθεια
Δεν είστε μόνοι